شناسایی سبک مدیران ایرانی در مدارس ابتدایی

یکی از مسائل عمده در اثربخشی سازمان ها، اتخاذ سبک مناسب مدیریت است. هدف این پژوهش شناسایی سبک مدیریت ایرانی در مدارس ابتدایی است روش آن، بر مبنای روشی است که هنری مینتزبرگ در مطالعات خود در رابطه با نقش مدیران انجام داد. لذا در این پژوهش مدیران پنج مدرسه ابتدایی در استان مازندران از طریق مشاهده سایه به سایه مورد مطالعه قرار گرفتند. هم چنین اسناد مربوط به شرح وظایف مدیران نیز در این مدارس بررسی شد. یافته های پژوهش در رابطه با نقش های مدیران مدارس با متوسط 5 ساعت کار روزانه بدین شرح است: در نقش های تشریفات %22/98، رهبری %37/22، رابط %4/53، ناظر و گیرنده اطلاعات %8/25، نشردهنده اطلاعات % 6/7، سخنگو % 6/4، تدوین استراتژی %0/8، آشوب زدایی %4/2، تخصیص دهنده منابع % 5/17، مذاکره کننده %0/32، در نقش اجتماعی %2/10 و مدیریت بر خود %0/32. آنچه از این مشاهدات بدست آمد درصد بالای ثبت رفتار در نقش تشریفات و ضعیف بودن مدیران مدارس در ایفای نقش تصمیم گیری است. در مطالعه اسناد نیز مدیران در نقش های تشریفات % 30/7، رهبری %27/85، رابط %9/54 و ناظر و گیرنده اطلاعات %1/59، نشردهنده اطلاعات % 5/3، سخنگو %11/14، تدوین استراتژی % 5/3، آشوب زدایی %3/34، تخصیص دهنده منابع % 2/1، مذاکره کننده %1/06، در نقش اجتماعی % 1/3 و مدیریت بر خود % 0/5رفتار مورد انتظار ثبت شد. به نظر می رسد مدیران ما به عنوان نگهبان یا پلیس در مدارس ایفای نقش می کنند. آن ها بیشتر مدیران اداری، مجری دستورات در سلسله مراتب و روش های از پیش تعیین شده ی سازمان آموزش و پرورش هستند. مدارس در ایران هنوز به شیوه ی سنتی و به دست افرادی اداره می شود که سابقه ی تدریس داشته و فاقد تخصص در زمینه ی رهبری آموزشی می باشند. در کنار این مسائل اسناد نشان می دهد، مقررات و شرح وظایف مدیران نشأت گرفته از یک سیستم متمرکز بسته و متأثر از آن است.